Als jong kind nog onbevangen
de wereld kunnen ontvangen
alles nieuw, spontaan en open
begreep je iets niet, kon je hopen
dat je het later wel zou weten
misschien al na het middageten
nu ik meer van de wereld begrijp
begrijp ik eigenlijk juist minder
verwondering heeft plaatsgemaakt
voor angst, woede en verbijstering
waarom haten mensen elkaar zo
heeft de één een kort lontje
de ander een aansteker paraat
waarom maken ze vaak doelbewust
elkaar en ook de wereld kapot
vroeger, ergens in een vorig leven
was ik een prins op een wit paard
in volle galop door sprookjesland
met een geliefde voor op het zadel
zo’n Assepoester of Doornroosje
misschien wel een Sneeuwwitje
goed werd beloond en slecht gestraft
ach geloofde ik nog maar in sprookjes
-G-2011, aangepast-
1 opmerking:
Soms moet je je eigen sprookje schrijven Geeraardt.
En er in geloven!
Mooi gedicht.
Een reactie posten